نخستین کلام حضرت زهرا(س) در بهشت

ایام فاطمیه فرصت مناسبی است تا با سجایای بیکران مادر شیعه بیشتر آشنا شویم. ضمن تسلیت ایام شهادت مظلومانه حضرت زهرا(س) توجه کاربران ارجمند را به روایتی در خصوص اولین کلام حضرت در بهشت جلب می‌کنیم. مرحوم علامه مجلسی در جلد۵ بحارالانوار روایتی نقل می‌کند که مضمون آن این است: سلمان فارسی از پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم چنین روایت کرده است: هنگامى‏که فاطمه داخل بهشت می‌شود و آن‌چه خداوند برایش مهیا کرده مى‏بیند، این آیه را تلاوت می‌کند:

(الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَکُورٌ الَّذِی أَحَلَّنا دارَ الْمُقامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لا یَمَسُّنا فِیها نَصَبٌ وَ لا یَمَسُّنا فِیها لُغُوبٌ‏؛ الَّذی أَحَلَّنا دارَ الْمُقامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لا یَمَسُّنا فیها نَصَبٌ وَ لا یَمَسُّنا فیها لُغُوبٌ ) (سوره فاطر، آیه ۳۴و۳۵)

آنها مى‏گویند: «حمد و ستایش براى خداوندى است که اندوه را از ما برطرف ساخت؛ پروردگار ما آمرزنده و سپاسگزار است! همان کسى که با فضل خود ما را در این سراى اقامت جاویدان جاى داد که نه در آن رنجى به ما مى‏رسد و نه سستى و واماندگى!

نورانی شدن بهشت از نور فاطمه سلام‌الله‌علیها

ابن شهرآشوب مى‏نویسد: در بسیاری از کتابها، از جمله کشف ثعلبی و فضائل ابوالسعادات، در معنای این آیه (مُتَّکِئینَ فیها عَلَى الْأَرائِکِ لا یَرَوْنَ فیها شَمْساً وَ لا زَمْهَریراً) ؛(انسان، آیه‏۱۳)

این در حالى است که در بهشت بر تختهاى زیبا تکیه کرده‏اند، نه آفتاب را در آنجا مى‏بینند و نه سرما را!

(ونمى‏بینند در بهشت نه آفتاب و نه سرمایی را. )

آورده‏اند که ابن عباس گفت: چنانکه بهشتیان در بهشت هستند، ناگاه نوری مى‏بینند که باغهای بهشت را نورانی کرد. اهل بهشت اظهار مى‏دارند: خدایا! تو در کتابی که بر پیامبرت فرستادی، فرمودی: (لایرون فیها شمسا) (بهشتیان در بهشت‏خورشیدی نخواهند دید. ) ندا مى‏رسد: این، نور آفتاب و ماه نیست، بلکه علی و فاطمه از چیزی تعجب کرده و خندیدند و از نور آن دو، بهشت روشن گردید. (مناقب‌ال‏ابى‏طالب، ج‏۳، ص‏۳۲۹)

زیارت انبیا از فاطمه در بهشت

آن‌گاه که همه انبیا و اولیای خدا وارد بهشت‏شدند، آهنگ دیدار دختر پیامبر خدا مى‏کنند. رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم به فاطمه فرمود: هرگاه اولیای خدا در بهشت مستقر گردیدند، از آدم گرفته تا سایر انبیا همه به دیدارت مى‏شتابند. - بحارالانوار، ج‏۴۳، ص‏